źródło: Muzeum Pałacu Króla Jana III w Wilanowie
Tekst: Katarzyna Krzywicka
Tłumaczenie: Dostępni.pl – Bernard Kinov
Napisy: Dostępni.pl – Karolina Szeląg
_________________________________________________________________
Jazda tatarska
Osadnicy tatarscy, którzy przybyli na teren Wielkiego Księstwa Litewskiego, mieli niezwykle cenny zestaw umiejętności – bitność, doskonale opanowaną jazdę na koniu, szybkość i wielką wprawę w posługiwaniu się bronią. W zamian za służbę wojskową i wspieranie wojsk kolejnych władców w licznych wojnach i bitwach otrzymali dobre warunki życia w nowej ojczyźnie. Tatarzy wywodzący się z koczowniczych ludów stepowych doskonale jeździli konno, dlatego w następnych wiekach służyli w większości w kawalerii (wojsku poruszającym się na koniach). Tak zwana lekka jazda była bardzo szybka, dlatego używano jej w walkach podjazdowych. Wysyłana była na zwiady i patrole. Żołnierze wyposażeni byli w szable i łuki, a szczególnie dobrze posługiwali się arkanem, czyli długim sznurem z pętlą na końcu, który służył do ściągania przeciwnika z konia. Znakiem wojennym Tatarów był buńczuk. Służba wojskowa Tatarów potrafiła trwać niemal całe życie mężczyzny – wstępował on do wojska jako młodzieniec i jeśli miał szczęście, trwał w nim do starości.
_________________________________________________________________
Dofinansowano ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego w ramach zadania „Dofinansowanie finalnej części projektu dokumentacyjno-wystawienniczego, poświęconego m.in. dziełom dawnego rękopiśmiennictwa Tatarów polsko-litewskich”.
